{TempG} My Brother

ข้อมูลเบื้องต้น

 

/> /> />

ก็....

 

ในเมื่อพ่อกับแม่เคยสอนไว้ว่า...

 

เกิดเป็นพี่น้องกันต้องรักกันให้มากๆ...

 

งั้น...

 

การที่ผมรักพี่ชายเนี่ย...

 

ก็ไม่แปลกใช่ไหมฮะ...

 

เพราะเราเป็นพี่น้องกัน...

 

ถึงแม้ว่า...

 

ผม...กับพี่...

 

จะรักกันมากกว่าพี่น้องก็ตามที....








 

เนื้อเรื่อง

Title : My Brother

Paring : TempG

Fandom : Bigbang

Author : Kwongprince

Rate : PG13

Genre : Romantic

ก็....

ในเมื่อพ่อกับแม่เคยสอนไว้ว่า...

เกิดเป็นพี่น้องกันต้องรักกันให้มากๆ...

งั้น...

การที่ผมรักพี่ชายเนี่ย...

ก็ไม่แปลกใช่ไหมฮะ...

เพราะเราเป็นพี่น้องกัน...

ถึงแม้ว่า...

ผม...กับพี่...

จะรักกันมากกว่าพี่น้องก็ตามที....

.

.

.

.

.

                “ซึงฮยอนนี่.....ตื่นได้แล้วนะ”                                เสียงเล็กๆที่ดังลอดเข้ามาในความฝันอันแสนหวานทำให้เขาต้องตัดใจลืมตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ภาพแรกที่เห็นหลังจากปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างแล้วก็คือ ใบหน้าหวานที่ล้อมกรอบไปด้วยเส้นผมสีบลอนด์ทองพริ้วสลวยที่ขับให้ผิวหน้าเนียนดูขาวยิ่งขึ้น ดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเขา ในประกายตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความรักและความห่วงหาอย่างที่สุด เขายิ้มรับให้กับใบหน้านั้นก่อนจะออกแรงดึงตัวอีกคนขึ้นมาบนเตียงเดียวกัน

                “เฮ้ย!”       เจ้าของเรือนผมสีสวยร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆร่างของตนเองก็ลอยหวือขึ้นมาทาบทับร่างแกร่งของคนบนเตียง            “ปล่อยเค้าน้าาา”  ร่างเล็กๆดิ้นขลุกขลักไปมากลับยิ่งทำให้อีกคนกอดแน่นเข้าไปอีก

                “เงียบๆพี่จะนอน”         ไม่พูดเปล่า มือหนาดันศีรษะทุยให้แนบกับอกแกร่งทันที เสียงหัวใจสองดวงที่สอดประสานกันทำให้คนด้านบนเริ่มรู้สึกขัดเขิน

                “ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”            

                “อือๆ ตื่นแล้วๆ”            เสียงงทุ้มมีเสน่ห์ตอบรับทั้งๆที่เปลือกตาหนายังคงปิดสนิทอยู่

                “ตื่นแล้วก็ปล่อยจีสิ วันนี้จีต้องไปโรงเรียน”                        ‘ควอนจียง’ประท้วงขึ้นมาพร้อมทั้งทำแก้มป่องอย่างน่าเอ็นดูจนอีกคนต้องเอื้อมมือไปลูบแก้มป่องๆนั่น

                “โอเคๆตื่นแล้วครับ”              ดวงตาคมสีนิลมองสบกับอีกคน         “ ‘ตื่น’แล้ว”

                จียงเอะใจเล็กน้อยกับคำว่า’ตื่น’ของอีกฝ่ายก่อนที่ใบหน้าใสจะขึ้นสีระเรื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงอวัยวะเบื้องล่างของอีกคน มือบางดันตัวออกห่างทันที ก่อนจะขืนตัวลงมายืนข้างเตียงดังเดิม

                “พี่ซึงฮยอนบ้า”     

                ‘เชวซึงฮยอน’หัวเราะในลำคอให้กับอาการเขินอายนั่น เขาค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะออกแรงดึงจียงให้มานั่งบนตักของเขา

                “ว่าพี่ทำไมครับ มันก็ธรรมชาติของผู้ชายนี่”          เขาเอ่ยอย่างหยอกเย้า         “หรือว่าจีไม่เป็นหือ?”

                ไม่มีเสียงตอบกลับมามีเพียงแค่สายตาดุๆที่มันขัดกับแก้มแดงๆส่งมาให้เขาเท่านั้น น่ารัก...ซึงฮยอนคิดในใจพลางก้มลงไปสูดความหอมจากแก้มสีระเรื่อนั่น

                ฟอด

                “พี่ซึงฮย๊อน!”         จียงแหวกลับมาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเสียเปรียบอีกคนมากไปแล้ว ทั้งที่ตั้งใจแค่จะมาปลุกแท้             “จีไปโรงเรียนดีกว่า ตอนเย็นเจอกันฮะ”    จียงที่เตรียมจะหมุนตัวเดินออกจากห้องหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

                “เดี๋ยว”           คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม            “ไปโรงเรียนยังไง”

                “ขึ้นรถดิ พี่จะให้จีเดินไปหรือไงล่ะ”

                “งั้นรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”                      จบประโยคซึงฮยอนก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทิ้ง ทิ้งให้อีกคนยืนมองด้วยสายตาตกใจปนเขิน

                แหม ก็อะไรๆของพี่ซึงฮยอนมันเล่นดันกางเกงออกมาซะขนาดนั้น ไม่เขินมันก็คงจะแปลกเกินไปแล้ว...

                จียงคิดอย่างเขินๆก่อนจะเดินลงไปรอ’พี่ชาย’ที่ด้านล่างทันที

ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอกฮะ...

พี่ชเวซึงฮยอนกับผม...เป็นพี่น้องกันฮะ....พี่น้องกันแท้ๆเลยนี่ล่ะ พ่อแม่เดียวกันเลย...แล้วพวกเราก็รักกันมากด้วยฮะ...รักมากกว่าใครในโลก...

เพราะก่อนที่พวกท่านทั้งสองจะเสีย ท่านได้กำชับกับเขาและพี่ซึงฮยอนให้รักกันมากๆ และตอนนี้เขากับพี่ซึงฮยอนก็’รัก’กันมากด้วย ถึงแม้จะเป็นความรักคนละแบบกับที่พ่อและแม่สั่งไว้ก็ตามที

.

.

.

.

.

                “ตั้งใจเรียนนะจิงโย”              เสียงทุ้มที่มาพร้อมกับสัมผัสที่หัว ทำให้จียงต้องยิ้มร่าทันที เขาชอบให้พี่ซึงฮยอนสัมผัสตัวเขาแบบนี้                        “ตอนเย็นพี่มารับนะครับ คนดี”

                “อื้อ”       จียงพยักหน้ารับก่อนจะเอื้อมไปหอมแก้มพี่ชายสุดที่รัก       “พี่ก็...ตั้งใจทำงานนะฮะ อย่าให้รู้นะว่าแอบไปหาสาวอ่ะ”

                “พี่จะไปหาที่ไหน...มีน้องตัวแสบคนเดียวก็พอแล้ว”          ซึงฮยอนตอบกลับมาพลางอ้าแขนรับร่างเล็กๆที่โถมตัวเข้ากอดเขา                “พี่รักจีนะครับ”

                “อื้อ...จิงโยก็รักซึงฮยอนนี่ ฮ่ะๆ”           เสียงหวานหัวเราะให้กับคำพูดของตนเองเบาๆ เปลือกตาบางปิดลงรับสัมผัสอ่อนโยนที่ริมฝีปากก่อนที่อีกคนจะผละออกไป        “ไปแล้วน้าา”

                “ครับ”          เมื่อเท้าเล็กๆแตะพื้น จียงก็หันมาบกมือลาพี่ชายกันจะเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างสบายใจ มีพี่ชายมาส่งนี่มันสบายใจจังเลยน้า...

                โรงเรียนมัธยมของจียงเป็นโรงเรียนเอกชนดังนั้นการที่เขาทำสีผมก็ไม่ผิดกฏของโรงเรียน รอยยิ้มกว้างถูกส่งไปยังเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันอย่างเป็นมิตร

ส่วนพี่ซึงฮยอนของเขาก็เป็นผู้บริหารโรงแรมในเครือของตระกูลชเวทั้งหมด ส่วนสาเหตุที่ทำไมเขากับพี่ถึงนามสกุลไม่เหมือนกันน่ะหรอ...มันเป็นความลับน่ะ เขาบอกใครไม่ได้หรอก

                “ไง เตี้ย”        จียงส่งเสียงทักทายเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างกวนๆ ‘ทงยงเบ’คือชื่อของไอ้หัวพจมานนี่ อยู่ดีไม่ว่าดีจากทรงโมฮอล์คมันเปลี่ยนสไตล์มาถักเปียซะงั้น ไอ้นี่มันดีทุกอย่าง กล้ามก็ใหญ่ เสียงก็ดี หล่อก็หล่อ แต่สิ่งเดียวที่ดูจะไม่เอื้อกับมันก็คือความสูงนี่ล่ะ

                ยงเบหันหน้ามามองแบบเคืองๆก่อนจะตอกกลับทันควัน

                “ไง บาน”                                จียงกระแทกตัวลงนั่งอย่างเคืองไม่แพ้กันกับคำเรียกของเพื่อนรัก บาน...จมูกเขาบานตรงไหนกัน!!! เขาแค่เป็นคนหายใจช้า เวลาหายใจทีนึงเลยต้องเก็บไว้เยอะๆ                  “ทำไมวันนี้มาเช้าได้อ่ะ”

                “รีบมาลอกการบ้าน”

                เอ่อะ...กูเข้าใจมึงแล้ว...

.

.

.

.

.

                เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอยู่ภายในห้องทำงานไม่ได้ทำให้เจ้าของใบหน้าคมหลุดสมาธิกับงานกองใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าได้ เอกสารแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกพลิกไปพลิกมา

                ภาพดังกล่าวทำให้ร่างเล็กที่เดินเข้ามาส่ายหัวเบาๆให้กับอาการบ้างานของพี่ชายที่นับวันจะยิ่งเป็นหนักขึ้นทุกที ฝ่ามือบางยกขึ้นเคาะประตูเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                “ขออนุญาตฮะ ท่านประธาน”

                เสียงเคาะประตูที่มาพร้อมกับเสียงใสทำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แขนแกร่งกางออกรับร่างเล็กที่โถมตัวเข้ามาหาอย่างเร็วๆ จมูกโด่งสวยกดลงบนกลุ่มผมสีสว่าง

                “โดดเรียนมาหรือไง”             ซึงฮยอนเย้าคนในอ้อมแขนพลางดึงคนในชุดนักเรียนให้ขึ้นมานั่งบนตัก  จับแขนเรียวให้กอดคอเขาเอาไว้

                “เปล่าซะหน่อย เลิกแล้วก็พอเถอะ”    จียงตอบโดยที่ใบหน้าหวานยังคงซุกอยู่กับซอกคอของอีกคน         “ว่าจะชวนไปกินข้าว”

                “อืมมม...ไปสิ งานพี่ก็ไม่มีอะไรแล้ว”        เสียงทุ้มตอบ มือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือ มือหนาปลดมือของจียงออกพร้อมกับจับร่างบางให้ลุกขึ้นยืน

                จียงจัดเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะสอดมือเข้าไปคล้องแขนของผู้เป็นพี่ชายพากันเดินออกไปโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างสนใจ

                “ซองมิน”                               พนักงานสาวเรียกเลขาท่านประธานเบาๆ         “นายมั่นใจหรอว่าคุณซึงฮยอนกับน้องจียงเป็นพี่น้องกันจริงๆ”

                โจซองมินได้แต่มองภาพเจ้านายตัวเองกับน้องชายตัวเล็กอย่างปลงๆ เฮ้อ ทำอะไรไม่ระวังกันเล้ยสองคนนี่

                “ก็...พี่น้องรักกันไง ไม่ดีหรอ”

.

.

.

.

.

                “ซึงฮยอนนี่...”       

                “หือ?”    

                เสียงทุ้มส่งเสียงครางในลำคอเป็นเชิงตอบรับเบาๆหากแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือเล่มหนาในมือ

                “ว่าไงครับ คนเก่ง”

                จียงทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ ทั้งๆที่พูดกับเขาแต่ไหงสายตาถึงมองแต่หนังสือล่ะ ใช่สิ...เค้ามันเก่าแล้วนี่ กระซิกๆ (ไม่เกี่ยว) ร่างบางรีบไถลตัวลงไปนั่งที่พื้นตรงหน้าชายหนุ่มทันที มือบางรีบแย่งหนังสือมาถือไว้ในมือ

                “สนใจผมหน่อยสิฮะ...”         พูดพร้อมกับเอาหัวไถกับขาของอีกคนอย่างออดอ้อน     “ไม่รักจิงโยหรือไง”

                ซึงฮยอนมองคนที่นั่งตรงหน้ายิ้มๆ มือหนาเขกหัวอีกคนเบาๆแต่ก็เรียกเสียงโวยวายจากคนอายุน้อยกว่าได้ทันที

                “โอ๊ย เจ็บนะ ซึงฮยอนนี่ใจร้าย”

                “เว่อร์”      ซึงฮยอนพูด          “แล้วสรุปเรียกทำไม”

                “มีเพื่อนที่โรงเรียนผมบอกว่า เราสองคนเหมือนแฟนกันอ่ะ”           จียงบอก                 “ตลกเนอะ...ผมได้ยินตอนแรกอ่ะเหวอเลย”     

                คนตัวโตนั่งฟังเสียงใสพูดอย่างไม่ตกใจอะไร เค้ากับจียงเป็นพี่น้องกันก็จริงแต่ว่าตัวเค้าได้ความเข้มมาจากพ่อ ส่วนจียงกลับหน้าเหมือนแม่จนมีบางครั้งที่โดนสงสัยในความสัมพันธ์

                “อืมม...แล้วเราตอบไปว่าไงล่ะ”          ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้จนปลายจมูกห่างกันไม่กี่มิล มือหนาประคองใบหน้ากลมไว้อย่างเบามือ

ผิวหน้าเนียนใสจียงเริ่มแดงระเรื่อ ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดผิวหน้าทำให้จียงรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาเรียวเสมองไปทางอื่นก่อนจะตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“ก...ก็บอก...ป...ไปไงว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆ”

จียงเกลียดดวงตาสีดำคู่นั้นของพี่ซึงฮยอนที่สุด แววตาที่มองมาอย่างไม่ปิดบังความปรารถนามันทำให้เค้ารู้สึกอยากจะเป็นลมขึ้นมาดื้อๆ

“อือ...แล้วไงอีกล่ะ”                               เสียงทุ้มตอบแผ่วเบาแต่จียงกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน  จมูกโด่งสวยของซึงฮยอนเลื่อนไปคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มเนียนใส ฝ่ามือร้อนจัดลูบไล้ไปตามลำตัวเพรียวบาง

“อื้อ...อย่าเพิ่งสิฮะ”                               จียงตอบอย่างสั่นๆมือบางทุบแผ่นหลังกว้างเบาๆเป็นเชิงประท้วง   “ผมหิวข้าวแล้วนะ...”

“งั้น...ถ้าจียงกินข้าวเสร็จแล้วได้ใช่ไหม”

ใบหน้าแดงจัดของจียงพยักขึ้นลงเบาๆแต่ทำให้ซึงฮยอนยิ้มแก้มปริ แขนแข็งแรงตวัดร่างบนพื้นเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะพาเดินไปกินข้าวท่ามกลางเสียงโวยวายของจียง

.

.

.

.

.

                แสงแดดยามสายที่ลอดผ้าม่านเข้ามาทำให้เค้าขยับตัวหนีแสงแดดอย่างเกียจคร้าน มือหนากวาดออกไปข้างตัว สัมผัสเย็นๆบนที่นอนข้างตัวทำให้เค้าตกลืมตาตื่นขึ้นมาทันที

                ไม่อยู่...

                ซึงฮยอนได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย วันนี้วันหยุด ปกติจียงตื่นสายจะตายไป เหมือนกับรู้ความคิดของเค้า ประตูห้องนอนเปิดออกช้าๆพร้อมๆกับที่ร่างบางของจียงเดินเข้ามา

                “ตื่นแล้วหรอฮะซึงฮยอนนี่”

                รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้คนบนเตียง จียงเดินไปทรุดนั่งบนเตียงโดยพยายามที่จะไม่มองร่างแกร่งของอีกคน ก็แหม...พี่ซึงฮยอนเล่นโป๊ไปทั้งตัวแบบนั้นใครจะไปกล้ามอง

                “ทำไมวันนี้จิงโยของพี่ตื่นเช้าจังครับ”      ถามพร้อมกับฉกความหอมจากแก้มใสอย่างรวดเร็ว

                “อื้อ...อย่าสิ”          จียงบอกปัดอย่างไม่จริงจัง                  “วันนี้เพื่อนผมจะมาทำงานที่นี่ฮะ”

                ซึงฮยอนเลิกคิ้วอย่างสงสัย

                “เพื่อน? มาตอนไหนล่ะ?”

                “ก็...ประมาณเที่ยงๆอ่า”          เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงก่อนจะเอ่ยต่ออย่างออดอ้อน         “ขอโทษนะฮะที่ผมไม่ได้บอกก่อน”      หัวเล็กๆไถไปกับบ่ากว้างอย่างเอาใจ

                “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน”        

                “ผมลงไปรอข้างล่างน้า...”   

                พูดจบจียงก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วทันทีโดยไม่ฟังพี่ชาย

.

.

.

.

.

                “จียง มึงแน่ใจนะว่าพี่ชายมึงจริงๆอ่ะ”                 ‘ทงยงเบ’กระซิบถามเพื่อนหลังจากที่ได้เห็นหน้าพี่ชายที่โคตะระแตกต่างกับเพื่อนเค้า ควอนจียงเพื่อนเค้ามีใบหน้ากลม ตาตี่ หัวเถิก จมูกบาน ส่วนพี่มันอ่ะหรอ สุดยอดของความหล่ออ่ะ ยงเบรับประกัน ดวงตาคมกริบของซึงฮยอนที่มองมาทางเค้าทำให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มมุมปากของซึงฮยอนทำเอาสาวใจละลายได้เลยอ่ะ

                ชเวซึงฮยอนเดินลงมาจากห้องนอนด้วยอาการงัวเงียก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกใจทันทีที่เห็นน้องชายสุดที่รักของเค้านั่งอยู่ท่ามกลางเด็กวัยเดียวกันสองสามคน ฝ่ายจียงที่เห็นซึงฮยอนเดินลงบันไดมาก็รีบแนะนำให้เพื่อนๆรู้จักพี่ชายทันที แต่คำถามจากเพื่อนที่กระซิบถามเค้ามันอดเคืองไม่ได้จริงๆ

                “ก็พี่กูดิวะ...แม่ง ออกจะหล่อเหมือนกันขนาดนี้”                               จียงตอบก่อนจะเดินไปหาคนเป็นพี่อย่างรวดเร็ว แขนเรียวสอดเข้าไปคล้องแขนอีกคนอย่างเคยชิน                 “พี่ซึงฮยอน นี่เพื่อนผมฮะ นี่ยงเบ แดซอง แล้วก็นั่น น้องซึงรีฮะ”

                “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”                               สามเสียงประสานกันพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ เด็กหนุ่มตาตี่ผู้มีรอยยิ้มประดับใบหน้าเสมอหลีกทางให้สองพี่น้องนั่งบนโซฟาตัวยาวก่อนที่ตัวเองจะโดดไปนั่งกับซึงรี

                “อือ...ทำตัวตามสบายนะ”       ซึงฮยอนทรุดนั่งพลางมองหน้าเพื่อนของจียงทีละคน เค้าจำเป็นต้องรับรู้เรื่องของจียงทุกเรื่อง เผื่อจียงอาจจะมีเพื่อนที่ชักนำไปในทางที่ไม่ดี                 “แล้ววันนี้มาทำงานอะไรกันหรอ?”

                “รายงานฮะพี่ซึงฮยอน เยอะมากกกก”                               จียงลากเสียงยาว หัวเล็กๆซบกับบ่ากว้างเป็นเชิงออดอ้อนก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคน คนตัวบางสะดุ้งรีบผละออกทันที       “อ้ะ เดี๋ยวผมขึ้นไปเอารายงานก่อนนะฮะ ลืมหยิบลงมา”

                จียงวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ซึงฮยอนมองตามอย่างเซ็งๆ แล้วเค้าจะคุยอะไรกับเด็กๆพวกนี้เนี่ย คิดได้ไม่ทันไรก็มีเสียงขัดความคิดเค้าเสียก่อน

                “พี่ซึงฮยอนฮะ”         เค้าหันไปตามเสียงเรียก เด็กหนุ่มที่มีรอยคล้ำใต้ตาเป็นคนเรียก       “ผม...ผมชื่อซึงรีนะฮะ”

                “อือ...ยินดีที่ได้รู้จักนะซึงรี”         เค้าตอบไปตามมารยาท หางตาเหลือบไปเห็นเพื่อนของจียงอีกสองคนที่ดูเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ ซึงรีมีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัดจนเค้าต้องเอ่ยกระตุ้น          “มีอะไรหรือเปล่าซึงรี”

                เด็กหนุ่มใบหน้าเรียวติดหวานเหมือนผู้หญิงหลับตาลงราวกับจะเรียกความมั่นใจ

                “ซึงรี พวกพี่ว่าอย่าดีกว่านะ”                               เพื่อนจียงที่ไว้ผมทรงเอ่อ...เปียตะขาบ(?)เอ่ยขัด                  “เดี๋ยวไอ้จีมันจะโกรธเอาน้า...”

                “นั่นดิ อย่าเสี่ยงเลย เดี๋ยวมังกรพ่นไฟ ฮ่าๆๆ”         คราวนี้เป็นคนตาตี่ที่รู้สึกจะชื่อแดซองเป็นคนพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ คำพูดของสองคนนี้ดูเหมือนว่าจะทำให้ซึงรีตัดสินใจได้ดีขึ้น เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าเค้าแล้วก็....

                “ผมอีซึงรี เป็นแฟนพี่จียงขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ!!!”                              ซึงรีพูดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบก้มหัวทำความเคารพเก้าสิบองศาให้กับเค้า ดีนะเนี่ยที่เค้าเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้า ไม่อย่างนั้นหน้าเค้าตอนนี้ต้องดูตลกมากแน่ๆ

                พลั่ก!!!

                หนังสือปึกใหญ่ร่วงลงกับพื้นดึงเค้าออกจากความคิดได้ทันที ดวงตาคมรีบหันไปมองทางต้นเสียง หนังสือสองสามเล่มลงไปนอนอยู่บนพื้น ส่วนตัวคนที่ถือมานั้นก็มีท่าทางตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างกว่าปกติก่อนที่ใครจะได้ทันพูดอะไรจียงก็เดินมาคว้าแขนซึงรีเดินออกไปจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว

                “เอาละเว้ย มังกรจะพ่นไฟแล้ว”          ยงเบพูดอย่างสนุกปากก่อนจะรีบก้มหน้าเมื่อสบสายตาดุๆจากเจ้าของบ้าน

                แต่จริงๆแล้วซึงฮยอนก็แค่มองอย่างไม่เข้าใจเท่านั้นแหล่ะ อยู่ๆก็มีคนมาบอกว่าเป็นแฟนกับน้องชายที่เค้ารักมาก แถมน้องชายตัวแสบยังไม่เคยเล่าอะไรให้เค้าฟังเลยนี่สิ

                ซึงฮยอนหันไปสบตากกับแดซองอย่างต้องการคำตอบ

                “เอ่อ..พี่ซึงฮยอนจริงๆมันไม่มีอะไรหรอกนะฮะ”     แดซองรีบพูดขึ้นประหนึ่งจะกลัวเค้าฆ่าหมกป่า     “น้องซึงรีเค้าตามจีบไอ้จี...เอ่อจียงได้สามปีแล้วฮะ แล้วจียงก็เลยรำคาญรับคำส่งๆไปอย่างนั้นแหล่ะฮะ”

                ยงเบที่เห็นว่าพี่ชายสุดหล่อยังคงนิ่งเงียบอยู่ก็ตัดสินใจโดดลงไปแก้ตัวแทนรุ่นน้องด้วย

                “จริงๆฮะพี่ พี่ลองคิดดูหน้าหวานๆตัวบางๆแบบไอ้จียงอ่ะนะ จะให้มันเป็นเมะ เสียดายของว่ะพี่ เอิ๊กๆ”    ถึงซึงฮยอนจะเห็นด้วยกับประโยคของยงเบแต่ความสงสัยมันมีมากกว่าทำให้ต้องเอ่ยถามออกไป

                “แล้วคบกันจริงๆ?”

                “เปล่าฮะ”               แดซองเป็นคนตอบ เค้าพยักหน้ารับส่งๆก่อนจะขอตัวเดินออกไปตามหาน้องชายตัวแสบ เสียงหวานๆที่ดังออกมาจากในครัวทำให้ซึงฮยอนรีบเดินเข้าไปทันที

                ภาพที่เห็นทำให้เค้าไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เด็กหนุ่มที่เพิ่งประกาศตัวว่าเป็นแฟนน้องเค้ากำลังนั่งกอดขาเรียวของจียงเอาไว้อย่างแน่นโดยที่เจ้าของขาเรียวสวยก็ก้มหน้าก้มตาพ่นไฟใส่จนไม่ได้สังเกตเห็นเค้า

                “พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของพี่ พี่ไม่ชอบ”          จียงพูดออย่างเหนื่อยอ่อน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซึงรีทำตัวแบบนี้ เค้าก็ไม่รู้ว่าเอาน้ำมันพรายไปดีดใส่เด็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้ติดเค้าแจแบบนี้ แถมคราวนี้มาบอกพี่ซึงฮยอนอีก ตาย...ตาย...               “เดี๋ยวพี่ก็ไล่กลับบ้านซะเลย”

                “โธ่พี่จียง อย่าสิฮะ ผมรักพี่นะ”            ซึงรีซบหน้าลงกับต้นขานุ่ม        “ก็ผมอยากให้พี่เค้ารู้นี่ว่าเราเป็นแฟนกัน”

                ซึงฮยอนยืนมองภาพตรงหน้าอย่างขำๆ จียงดูเหมือนว่าจะรำคาญมากก็จริงแต่ก็คงจะใจร้ายออกปากไล่จริงๆจังๆไม่ได้สินะ นี่แหล่ะน้องเค้า ใจอ่อนเป็นที่หนึ่ง

                “จียงเลิกดุแฟนตัวเองได้แล้ว”

                เสียงทุ้มต่ำที่จียงขึ้นเคยทำให้เค้าต้องหยุดปากที่กำลังด่าคนที่มันเกาะขาเค้าแน่น พี่ซึงฮยอนกำลังยืนพิงประตูห้องครัวกอดอกอยู่ ดวงตาสีนิลที่เค้าหลงใหลมีประกายแห่งความขบขันอยู่ในนั้น

                “พ...พี่ซึงฮยอน”       จียงครางออกมาเบาๆ มือบางรีบดันหัวซึงรีออกห่าง      “มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ”

                “ก็ นานแล้วล่ะ ซึงรีลุกขึ้นเถอะ”          เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ          “พี่รู้เรื่องหมดแล้วล่ะ”

                หมดแล้ว?...จียงมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ เค้านึกว่าพี่ซึงฮยอนจะโกรธซะอีก

                “ซึงรี ไปรอพี่ข้างในก่อนนะ”     จียงเอ่ยเบาๆพลางดันร่างของรุ่นน้องให้ออกไป            “พี่ขอคุยกับพี่ซึงฮยอนแป๊ปนะ”                           พูดจบก็ส่งรอยยิ้มหวานปิดท้าย ฝ่ายซึงรีเองก็ได้แต่พยักหน้าเออออไปตามเรื่องเดินออกจากห้องงครัวไปอย่างงงๆ

                อา...จียงแอทแทค

                ทันทีที่ลับร่างของซึงรี จียงก็รีบเดินไปล๊อคประตูห้องครัวก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่

                “พี่ซึงฮยอนจ๋า...”     เจ้าของชื่อได้แต่ส่ายหน้าไปมากับอาการของน้องชาย แขนแข็งแรงถูกกอดจากร่างเล็กอย่างแรงพร้อมกับเสียงหวานๆที่ดังตามมา                                “จิงโยขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้อ่า...”

                เค้าไม่ตอบอะไรเพียงแค่ก้มลงมองอีกคนนิ่งๆเท่านั้น จริงๆก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เพียงแค่ตกใจเท่านั้น เค้ามั่นใจว่าชีวิตของควอนจียงไม่มีทางมีคนอื่นได้แน่

                “พี่ไม่ได้โกรธ”

                “ไม่จริงอ้ะ”

                “ควอนจียง...”        น้ำเสียงอ่อนโยนเสียเรียกชื่ออีกคน    “สัญญากับพี่ได้ไหม ว่าชีวิตของควอนจียงจะมีแค่ชเวซึงฮยอนคนเดียว...”

                ดวงตาสีอ่อนมองสบอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี มือเรียวบางประคองใบหน้าหล่อเอาไว้ก่อนจะเขย่งขึ้นไปจูบเบาๆที่ปากนุ่ม

                “ควอนจียงรักชเวซึงฮยอนคนเดียวน้า...”

                “รู้แล้ว...ออกไปก่อนเดี๋ยวเพื่อนจะสงสัยนะ”     เค้าพูดก่อนจะพาจียงเดินออกมาจากห้องครัว เสียงพูดคุยแลเสียงหัวเราะของเพื่อนทำให้จียงรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็วและก็มีแพนด้าวิ่งเข้ามากอดจียงอย่างรวดเร็วเช่นกัน ดูเหมือนว่าแพนด้าที่เป็นว่าที่น้องเขยเค้าจะไม่มีความเกรงใจเค้าบางเลย ราวกับจะแกล้งทดสอบความอดทนเค้าเสียร่ำๆไป เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอมแก้มเป็นว่าเล่น 

                จียงเองก็ลอบมองท่าทีของซึงฮยอนเป็นระยะๆ จริงอยู่ที่พี่ซึงฮยอนบอกว่าเข้าใจแต่เค้าก็กลัวพี่ซึงฮยอนโกรธนี่นา...แต่พอได้เห็นการบ้านกองโตก็ทำเอาจียงลืมคิดเรื่องอื่นไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีก็เพื่อนรักสองคนบวกด้วยแฟนอีกคนหนึ่งขอตัวกลับบ้านก่อน

                ลับร่างของเด็กหนุ่มทั้งสาม ซึงฮยอนก็รีบเดินไปโอบไหล่บอบบางไว้พลางดันให้เดินไปนั่งที่โซฟา

                “จิงโย วันนี้ยงเบบอกพี่ว่า จีอ่ะ เหมาะจะเป็นเคะมากกว่าเป็นเมะให้ซึงรี จีคิดว่าไงครับ?”          ซึงฮยอนเอ่ยอย่างหยอกเย้า มือหนาก็ทำเนียนลูบไล้ไปทั่วผิวกายขาวละเอียด

                “แล้วซึงฮยอนนี่คิดว่าไงล่ะฮะ”

                ใบหน้าหวานเคลื่อนเข้าไปใกล้จนห่างกันแค่เพียงใบไม้คั่น

                “จีเป็นของพี่ดีที่สุดแล้วล่ะ”

                สิ้นเสียงพูดระยะห่างก็ลดลงจนไม่เหลือแม้แต่จะให้อากาศลอดผ่าน มือบางของจียงปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังแกร่งจากความปรารถนาในอารมณ์ที่ถูกอีกคนปลุกขึ้นมา

.

.

.

.

.

พวกเราสองคนก็เป็นแค่...

พี่น้องที่รักกันมาก...

แค่นั้นเอง...

.

.

.

.

.

FIN